Poezi nga Sabit Rrustemi
andej dritares je
shtegut të ngrirë prej bore
nën flokët e blerta të pishave
e brenda s’hyn
a unë që nga mesnata e vjeme
e parvjeme pres
mosardhjen
filli i kujtesës
ndizet dejve e s’shuhet
deri në pikën e fundit të gjakut
të frymës
asaj fryme që ende s’u tha e tëra
buzët
që moti e kanë harruar shijen e puthjes
asaj lëkure ngjyrëzjarri
që t’sosë si acari
i kësaj stine që ma solle pas vjeshtës
mes kockash diku
lëpihet gjuha
e nuk nxjerr zë
mësa ti
lëvizi së paku gishtat
ato maje të buta
të buta e dridhshme
poreve që thithin dritë
ajër
dhe pak jetë të mbetur
palpetave të shpresës që dritëzon
këto dritëza sysh nën vetulla po i heq
e po i vë shtegut që e erri
pjesa e zezë e ditës
sall nisu
e gjallë ndihu
kudoqofsh
trupin tim gjithandej
hapësirës sate e shtroj
për hapin tënd
deri tek unë
këtë zemër që s’rreshti së rrahuri për ty
as edhe një çast
vetëm mos e lë
ç’kohë të trishta trokasin këndej
zor ta gjesh më
ObserverKult
Lexo edhe:
