Poezi nga Sadedin Mezuraj
Ditët u rrotulluan në karuselin e stinëve
Kaq i gjatë dhe iku kaq shpejt ky vit,
Të padukshme janë për shqisat e të tjerëve
Gjurmët që koha na lë në shpirt.
Për të fshehur ankthin e kohës që shkon
U shpikën këto festa -spektakël plot shkëlqim,
-Me dashuri dhe verë- shpirtin le ta dehim,
“Parajsa e përtejme” është thjesht një premtim.
Bëj një arithmetikë të thjeshtë, fillestari
Mbledh kohën e përbashkët dhe ditët me mungesë
Rezultati: metafizikë platonike malli,
Dymbëdhjetë muaj plus një stinë e pestë.
Unë dhe ti frymë i falëm kohës
Nga Big Bang-u i çasteve u lind një superstinë,
Por prapë, kur ndahemi, ankueshëm mërmërisim:
E pamjaftueshme koha është për dashurinë.
ObserverKult
Lexo edhe:
