Kjo punë u vendos, tani nuk ka kthim!
Fushat ku linda do t’ i lë përgjithmonë.
Oshtimën e plepave gazmore në agim,
më nuk do ta ndjej. As më bëhet vonë!
Izba e ulët do rrënohet ndër vite,
dhe qeni plak, prej kohësh ka shkuar.
Sokakëve të ngushta moskovite,
do vdes, kështu më qenkej shkruar.
E dashuroj këtë qytet të plakur,
dhe le të jetë nga koha i zvetënuar.
Azia e përgjumur, e përflakur,
përmbi kupola fle pa u ankuar.
Dhe natën kur, del hëna vezullore,
me një shkëlqim që… lërmë të rroj o Zot!
Nisem kokulur, për në pijetore,
rrugicave të errëta, gjoja kot.
Klithma, zhurmë e rrëmujë brenda skutave
gjer n’ agim pa pushim pi e fol,
u lexoj poezi prostitutave,
dhe banditët i ndez me alkool.
Më rreh zemra gjithmonë e më shpesh,
më ngatërrohen ca vargje në gojë.
“Jam i humbur, si ju, merrni vesh,
dhe të kthehem, nuk kam ku të shkoj!”
Izba e ulët tashmë është rrënuar,
qeni i plakur, ka ikur me kohë,
sokakëve të Moskës i harruar,
do vdes ndonjë natë, ndën shiun me llohë.
1922
Përktheu: Arqile Garo
————–
Lexo edhe:
Georgios Vizyinos: Mbi varrin e babait
ObserverKult
