Poezi nga Shqiptar Oseku
U humbin kuletat. Nuk ua vjedh kush,
por u bien nga xhepi
se hutohen nga gjëra që duan.
Nganjëherë edhe ua vjedhin, pse ka plot aso
që abuzojnë hutesën e njeriut të mirë.
U prishet kitara në mes të këngës,
i këputen telat. I bëjnë triiing
gjithmonë në mes të tonit:
pasi e kanë zënë C Durin më të mirë
e po kalonin në A Mol.
E pikëllohen, pse duan ta çojnë këngën
gjer në fund një herë.
Veç një herë të vetme bre. Një.
U del flaka nga malli. Shohin një fotografi
të harruar prej njeriut që ua dërgoi,
por të gjallë për ta, ende. Shumë të gjallë.
Shikojnë tiparet e trupit, ndaj detit,
para një sahatkulle të gurtë,
në një qytet të largët pa emër.
Palët e flokëve, vetullën.
Shikojnë sy që ishin, duar që preknin.
Buzëqeshje që buzëqeshnin dikur.
E në trup ndiejne mungesën e vjetër.
Shikimi u turbullohet. Shpesh.
Sytë u përloten prej mallit.
Makina u prishet. E ndreqin vazhdimisht,
te i njëjti mjeshtër.
Tjerët u thonë, ndërro more makinën.
Por s’është aq thjeshtë.
Për njerëzit e mirë, asgjë s’është
thjesht e thjeshtë, hajt ashtu.
Njerëzit e mirë lidhen
për gjërat që duan.
ObserverKult
————
Kliko edhe:
