Si u këput hana unazë – unaza

Nga EPOSI I BJESHKËVE TË LUMËS
(60 legjenda t’rrëfyeme… )
Petrit Palushi

Nji vjet, nji çoban i Gjabrricës i kullotke dhitë te ana e përtejme e Drinit.

Bukur do kohë pa u avitë terri nisi nji shi si me ulërimë.

Çobani i mblodhi dhitë, qenin e kalin e nisën me u kthye.

Mbas do kohe shiu u ndal.

U afruen te Drini.

Rrenimi e kish marrë përpara kaluesen prej lisash, prej njanës anë t’Drinit n’tjetrën.

N’at kohë, terri mbërrijti n’vend.

Veç nji hanë bukur e madhe lodronte te qiella, po drita s’pikonte deri atypari.

Çobani nisi me e lodhë mendjen se çfar’ me ba.

– Ktu edhe Drini e thyen qafën, – foli me za t’naltë.

E iu drejtue hanës:

“Hanë, moj hanë, ma ban natën ditë!”.

Hop, nji zhurmë e madhe sa e trandi vendin.

Shtatë lisa u këputën dhe ranë n’ujë.

U ba nji kaluese përmbi Dri, ma e gjanë se e para.

Copa t’hanës ranë prej qielle dhe zunë vend n’maje shelgjesh.

Fillimisht, hana n’formë unazë-unaza.

Ma mbrapa si bri dashi.

E ma mbrapa si gjysmë buke pa kore.

E n’fund n’formë unazë-unaza.

Drini muer dritë hane.

Çobani, njanën prej unazave t’hanës e vu n’gisht.

Krejt dora iu vesh me dritë hane.

Preu nji thupër shelgje të gjatë, i vu unazat prej hane n’maje t’thuprës, kaluen Drinin dhe u nisën drejt shpisë.

Ai para.

Dhitë mbrapa.

Mbrapa dhive, qeni.

Ma n’fund, kali.

Çobani e mbante nalt thuprën me unaza t’hanës.

Udha plot me dritë.

Kur mbërrijti çobani te shpija, fëmijët e vet ia morën thuprën me unaza hane dhe u kënaqën tue u endë nëpër oborr.

Oborri, plot e përplot me dritë hane.

Edhe fytyrat e sytë e fëmijëve.

Por, dikur drita e unazave t’hanës, fluturim e shkoi te hana e qiellës.

E hana e qiellës mori dritë ma tepër e u ba ma e plotë e ma e plotë.

ObserverKult

LEXO EDHE

Shpella me pesë gishta