Poezi nga Emily Dickinson
S’kisha kohë për të urryer,
sepse varri do të ma ndalonte
dhe jeta s’ishte aq e mjaftueshme
sa me armiqësi të përfundonte.
Por s’kisha kohë as për të dashur;
E meqë pak zell duhet kur thua se dikë e dua,
mundi i vogël i dashurisë, mendoj,
ishte shumë i madh për mua.
Përktheu: Orjela Stafasani
ObserverKult
————————————————–
Lexo edhe:
EMILY DICKINSON: PO TË THEM QË NUK PRES MË
———————
Lexo edhe:
PYETËSORI I PRUSTIT: ORJELA STAFASANI
Cila është ideja e juaj për lumturinë e përkryer?
Lumturia e përkryer… Të them të drejtën, deri tani, nuk jam preokupuar kurrë për këtë, pasi siç thotë Camus-ja: “nuk do të jesh kurrë i lumtur nëse vazhdon të kërkosh kuptimin e lumturisë”.
Cila është frika juaj më e madhe?
Ajo që do të vijë, e ardhmja, “sepse në të ardhmen, mes të tjerash është edhe vdekja”, thotë Sabato.
Cilin person të gjallë e admironi më së shumti?
Lista është e gjatë. Ernesto Sabato, Jorge Luis Borges, Thomas Mann, Mario Vargas Llosa, Umberto Eco, Italo Calvino, e shumë e shumë të tjerë. Veç njëri nga këta që përmenda është gjallë fizikisht, por as të tjerët nuk kanë vdekur, pasi arti i tyre i ka bërë të përjetshëm.
Cili është personaliteti historik me të cilin do të dëshironit të identifikoheshit?
Buddha.
Cili është tipari juaj që nuk e pëlqeni?
Jam në paqe me veten, i kam pranuar defektet e mia…
Tekstin e plotë e gjeni KËTU
