Jetojmë në kohë të trishtë për dashuri,
Ku dashuria as vdesë, as mbetet gjallë.
Duke u kthyer nga pak në harresë gri,
S’kujtohet njeri të hap për të një varr.
Ne, mbetur mangët, humbasim me të,
Dhe pjesë nga vetja kthejmë në mort.
Ka kohë që fatkeqësisht s’ndodhë më,
Të puthim një grua, si grua të plotë.
Nëpër tavolina mejhanesh tej në skaj,
Dashurinë çdo ditë e përtypim si buaj.
Ka kohë që s’e kujtojmë fytyrën e saj,
Ashtu skelet mbetur të duket si e huaj.
Jetojmë kohë ku gjithçka ikën me pjesë,
Po si mund të vajtohet pas çdo grimce!?
Dreqi ta haj dashuria dhe duhet të vdesë,
Që të kujtohemi të paktën se dikur ishte!
ObserverKult
Lexo edhe:
SOKRAT HABILAJ: I KUJT ËSHTË KY ATDHE?
Poezi nga Sokrat Habilaj
Thanë se Atdheun e kemi bashkë,
Dhe na treguan një lum, a një pllajë.
Një imazh reje, që tundej si erashkë,
Dhe një pirg dhè që pret në skaj.
Pastaj i morën për vete, një nga një,
Të gjitha ato që kishim bashkë në letër.
Kur panë se për ne, nuk mbeti asgjë,
Thanë:-Ikni! Thyeni qafën diku tjetër!
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
SOKRAT HABILAJ: BALADË PËR BIJËN QË S’E KISHA
Mundet që në jetë, i djegur nga malli,
Të ndjekësh veç një grua në çdo skaj.
E skalitësh në sy, si t’u shfaqë së pari,
Imazhin e gështenjtë, të flokëve të saj.
Kur thinjet një fije, dy, a ca më tepër,
E nëna nisë bëhet një grumbull reshë.
Të vjen dhembshurisht një grua tjetër,
Kreshtën e hirtë nga thinjat e zhveshë.
Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:
ObserverKult
