Nga: Afrim Demiri
A ISHA UNË AI
A isha unë ai
që luaja Kulla e prishtë dhe lutësha të mos binte shi
A isha unë ai
që gjuaja sorrat
me thupër thane
e i shkun’sha retë
e kokërrizit
A isha unë ai
që ecja nëpër binarë
e fluturoja si xhitë
A isha unë ai
që bëlbëzoja vjersha
mbi socializmin dhe rrënjën katrorë e nxirrja përmend’sh
A isha unë ai
që nëpër borë topin bajsha ortek
e vet në fund të lojës
isha një dordolec i ngrimë
A isha unë ai
apo dikush tjetër
kur në demonstrata
i thirrja lirisë si nanës
së humbun
Nëse atëherë isha unë
cili jam sot
DYZIM
Ra reja e dyshimit
mbi mue
prej maje kreje e dekteri te kamt’
Ashtu siç pati ra
rrufeja në Lisin e mrizave
dhe e pat ça në dysh
Prej atëherë në gjoksin
tem zgur
zemra m’asht ba Gur
dhe nje hut huton hutinë
e tij.
MËKATI I DRITËS
E pashë hijen time
të tejzgjatun përtej udhës
dhe më zuni mllefi në të
ecte para meje
e krekosun
Më ra
hija e gjetheve në fytyrë
ngjyrën e syve ma ndryshoi
dhe nuk e njoha gjelbërimin
Shikova tutje mbi male
Hija e reve të zemrueme
kishte përulë krenarinë e tyre
Kur hija
e pllumbave n’fluturim
u shtri para kambëve t’mia
si sorrë krahthyer
ndjeva një kobzi
Ooo kur hijet
e përmendoreve shtriheshin për tokë
Luleplastiket e kunorave
shpërndanin pikëllimin shesheve
Dikur vonë kur nata
përbiu të gjitha hijet
e kuptova se
Mëkati i vetëm i dritës qenka hija.
ObserverKult
Lexo edhe:
