Nga: Afrim Demiri
Mjeshtërit e çadrave të zeza
Mjeshtërit e çadrave
vinin në verën e vonë
Kur po zhvoshej kallamoçi
bashkë me lutjet për shiun
Si çergarë të vërtetë hapnin tendet e tyne
me sy kah qielli
dhe lëshonin
gomarët në kullotje
Fillonin të kërkonin
çadra të zeza
të vrame rrufeje
të çmenduna nga ernat dhe të dëshpërueme
nga dashunitë e humbuna
Një shekë gruni
një thes i shkyem
me miell
ua zgjaste jetën
çadrave të dorës
me dorëza të reja
Çadër pas çadre
as Hana nuk shihej ma
e fëmijët luanin me gremçat e tyne të prishun duke vrapue pas
xhinkallave
Dikur vonë çadrat e zeza
mbyllnin natën me nga një fjongo të lidhun ndërsa mjeshtrit e çadrave ktheheshin ngadalë te esmeret e tyne
në tendet pa derë
Dhe pikat e shiut sillnin ëndërrat për fëmijët
që flinin në çerge
Të nesërmen çadrat
e meremetueme dilnin
në paradë në kërkim
të dashnive të fshehuna
Therrja e kingjit
Lëkura e regjun ruente
blegërimat e kingjit
të therrun
Si kristalet e krypës së trashë
E gozhdueme për murin
e shpisë lëkura dukej
si harta e atdheut
të braktisun
Daullja e shkyeme
e vjerun pas dere
e priste lëkuren për vallen
e re të burrave të vjetër
Unë e kërkoj kingjin
Në kopenë e kujtimeve
Buzëqeshja e një nate
Një buzëqeshje e thekshme
heshtjen e natës
e shkyu si një vetimë
Në qiellin skëterrë
Pastaj bubullima të njëpasnjëshme
Ranë mbi mue
Si gurët në Honin e keq
pa fund
Në Hanën e trembun
U shfaq pamja e vajzës
Së buzëqeshun.
ObserverKult
Lexo edhe:
AFRIM DEMIRI: KAM FRIKË, NGA NJERIU QË KA FRIKË…
AFRIM DEMIRI: NJERIU ME ÇELËS
