Tri poezi nga Afrim Demiri: Buzëqeshja e një nate

afrim demiri çelës gjuha e heshtjes

Nga: Afrim Demiri

Mjeshtërit e çadrave të zeza

Mjeshtërit e çadrave
vinin në verën e vonë
Kur po zhvoshej kallamoçi
bashkë me lutjet për shiun

Si çergarë të vërtetë hapnin tendet e tyne
me sy kah qielli
dhe lëshonin
gomarët në kullotje

Fillonin të kërkonin
çadra të zeza
të vrame rrufeje
të çmenduna nga ernat dhe të dëshpërueme
nga dashunitë e humbuna

Një shekë gruni
një thes i shkyem
me miell
ua zgjaste jetën
çadrave të dorës
me dorëza të reja

Çadër pas çadre
as Hana nuk shihej ma
e fëmijët luanin me gremçat e tyne të prishun duke vrapue pas
xhinkallave

Dikur vonë çadrat e zeza
mbyllnin natën me nga një fjongo të lidhun ndërsa mjeshtrit e çadrave ktheheshin ngadalë te esmeret e tyne
në tendet pa derë

Dhe pikat e shiut sillnin ëndërrat për fëmijët
që flinin në çerge

Të nesërmen çadrat
e meremetueme dilnin
në paradë në kërkim
të dashnive të fshehuna

Therrja e kingjit

Lëkura e regjun ruente
blegërimat e kingjit
të therrun
Si kristalet e krypës së trashë

E gozhdueme për murin
e shpisë lëkura dukej
si harta e atdheut
të braktisun

Daullja e shkyeme
e vjerun pas dere
e priste lëkuren për vallen
e re të burrave të vjetër

Unë e kërkoj kingjin
Në kopenë e kujtimeve

Buzëqeshja e një nate

Një buzëqeshje e thekshme
heshtjen e natës
e shkyu si një vetimë
Në qiellin skëterrë

Pastaj bubullima të njëpasnjëshme
Ranë mbi mue
Si gurët në Honin e keq
pa fund

Në Hanën e trembun
U shfaq pamja e vajzës
Së buzëqeshun.

ObserverKult


Lexo edhe:

AFRIM DEMIRI: KAM FRIKË, NGA NJERIU QË KA FRIKË…


AFRIM DEMIRI: NJERIU ME ÇELËS