Poezi nga Sabit Rrustemi
Stina më e kthjelltë
Ishin sytë e saj
Të mbuluar
Me flokë të zezë
N’atë fytyrëborë
O ç’fat i mjerë
Nuk i prekje dot me dorë
Zoti ish hidhëruar
Nga mospërfillja
Sytë e kaltër
Në grila qërpikësh
I kish ngujuar
Dhe mua
Brenda atij deti të pafund
Një re të zezë kish ngritur
Mes meje dhe saj
As puhia e mbrëmjes
As freskia e mëngjesit
Nuk e shporri
Erë të fortë nuk nxitëm
Shkaku i trazimit
Të reve të tjera
Që mund të shfaqeshin papritur
Ajo re e zezë
Si Zoti një
Ende në mes na rri
Vaj për sytë e kaltër
ObserverKult
—————————————————–
Lexo edhe:
SABIT RRUSTEMI: EJA, MOS MBAJ MËRI…
Shiu t’i ka larë flokët deri në rrënjë
e unë nuk t’ i kam parë
as shtrydhur e tharë
Ti je trembur përpak
në një gjethnajë diku je strukur
ke ndjerë dhe të ftohtë
Jam vonuar shumë për t’ marrë në gji, unë
për të falë pak ngrohtësi
Larg trete tash nuk e di as ku rri
apo në më ke fshehur dhe mua
aty diku për bri
Ngritem drejt skajit tek ai ftohës
që frigshëm rri n’ terr
diçka të lëngshme që m’ kthejll kërkoj
Një gotë me vetmi
shfaqet para syve të mi
e zemra nuk thotë: pi …
Dritaren e dhomës hap
në mos ke ardhur si puhizë
a rreze e ndrojtur hëne
Kopshtin e ka përpirë nata
si shikimin tim flokët tua të gjata
Krejt më duken të zeza
edhe pishat gjelbroshe edhe ai bli
asgjë e bardhë nuk duket pa ty
Janë zverdhur dhe yjet qiellit gri
Eja mos mbaj mëri
shtegun e zemrës sime ti e di
