Ju ftojmë të lexoni një cikël të zgjedhur poezish të Klodian Kojashit:
Ka zemra
n’zemër
diçka të veçantë
që s’e dinë as vetë.
O gjâ e pashpjegueshme
që vallzon
në barkun e zemrës
pse të du?
***
Nata kaloi
Dita zbriti
prej majës së pemëve plot dimër
Dy mollza të skuquna lehtë
janë gjith çka mbeti
prej sa u deshtën
***
Asgja s’ka ndryshu
të du njësoj
si para njëmijë vjetsh
si në çdo jetë
që kam veshë e kam hekë
Asgja s’përfundon
as jeta as pritja
as nuk lindim përfundimisht
as vdesim krejt
Të du siç jena dashtë
para se me ken ne dy
***
ti je rruga
nisja dhe mbërritja jeme
une rrugës jam nata
që ti puth
me drita të vogla si koha
që shkon
***
Sytë e qiellit
qofshin përherë mbi ty
e fjalët e duhuna në ty
për botën që ke me dashtë me thanë
e brenda çdo fjale ndriçoftë dielli
gjanat që s’i ndigjon kush.
N’zemër shtrëngoja dorën jetës
e zemra e tana jetëve
pastë duart mbi kryt tand
pa hek dorë prej dashnisë
***
dje s’më ke shkru
në fakt ka ditë që s’më shkrun
ka muaj qe s’më shkruan
por dje s’më ke shkru
ma shumë se t’gjitha herët tjera
***
Dashnìa asht urí
udhë e urtí
uzdaje e kujt dó e ujdí
që kurdís e degdís
Dashnìa kûrthë e kurë
limán që t’lidh e lâmsh që t’lodhë
kurdó e kurr
ObserverKult
Lexo edhe:
KLODIAN KOJASHI: M’THUJ SE KE ME M’DASHTË EDHE NËSE ÇMENDEM!
