Poezi nga Konstantin Milladinov
Pse, o pse t’dashuroj?
Veten unë pse ta humbas?
Rreth m’rreth rini e zjarrtë,
Prej dash’ris kërkon flashë,
Por akull s’ka e zjarr shumë,
e në dhembje shpirtin ngas.
Pse, o pse unë t’dashuroj?
Veten unë pse ta humbas?
Rini e zjarr, zjarrtas djegë.
Dhe po si lulen po më vyshk.
T’kish pak hije të flladitem
N’vend t’hijes, n’prush zharitem.
Pse, o pse unë të dashuroj?
Veten unë pse ta humbas?
Rinia n’zemër po më djegë,
Për shërim shpresë s’më lë,
Eja rini më forco
Pas këtij zjarri hi më lë.
* Titulli i origjinalit: “Meditime”
Përktheu: Teki Dervishi
ObserverKult
Lexo edhe:
HALIL MATOSHI: KUR E VIZITOVA BABËN N’KATUND
1. Veglat
Kur e vizitova babën n’katund
gjatë pushimeve të verës
më 1982 në kthinën e veglave pashë gjallni metalesh
me dorëza e kambëza
gishtëza, bishtna e drugëza
Shtojca përmes të cilave shumëzoheshin e zgjatoheshin duert, kâmbët dhe mendja
t’a prenë ma larg…
Forma t’dhânuna nga Mjeshtri
konform ndihmës që i duhej
Krahë me u ba krahëve!
Mbaj mend se në puntori
veglat buzëqeshnin rrotull
Kur u riktheva mas 34-vjetësh
në të vjetrën sh’pi
gjeta metale prekun ndryshku
fenerë burgue merimamgash
Veglat kishin kyçun gojët sytë çpuemun kthetrat deformue
topitun tehet
Nuk asht se qanin!
Dergjeshin në epokën e hiçit
nuk ndihmojshin mâ askand
për asgjâ!
2. Veglat. Mjeshtri u jep gjuhë
Në aneksin e Sh’pisë
së vjetër rrinë gati veglat
si armët e parzmoret
që vizllojnë para së në front
me u nisë
Ushtari. Ai i mprehë tehet
lyen rrotat shtrëngon burmet
fshinë sytë pluhun u heq rromuzeve u jep shkëlqim beteje
Tekstin e plotën e gjeni KËTU
