Poezi nga Yevgeny Yevtushenko
Jo, nuk dua të marr gjysmën e gjithçkaje.
Më jep tërë qiellin! Tokën e pafundme ma sill afër!
Detet, lumenjtë dhe ortekët malorë
Të gjitha janë të miat! S’pranoj asgjë më pak!
Jo, jetë, ti nuk mund të më gënjesh me një pjesë.
Le të jetë gjithçka, ose asgjë. Unë mund ta bëjë këtë, mund!
Nuk dua kurrsesi gjysmë lumturie
Dhe gjysmë trishtimi, nuk dua!–
Megjithatë ka një jastëk që do ta ndaj përgjysmë
Aty ku shtypet butësisht faqja jote
Si një yll që këputet, një yll që shket shpejt
Unaza shkëlqen në gishtin tënd.
Përktheu: Roland Gjoza
ObserverKult
Lexo edhe:
YEVGENY YEVTUSHENKO: TË MOS KUPTOHEMI ËSHTË E TMERRSHME
Të mos kuptohemi është e tmerrshme –
të mos kuptohemi e të mos përqafohemi.
Por megjithëse e habitshme
është po aq e tmerrshme,
po aq sa të kuptohemi për gjithҫka.
Plagosemi megjithatë.
Dhe, i fiksuar nga një njohje fillestare…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
Lexo edhe:
YEVGENY YEVTUSHENKO: SA PAK JANË ATA ME TË CILËT DËSHIRON TË ZGJOHESH!
Sa shumë ata, me të cilët shkon që të flesh bashkë!
Sa pak ata, me të cilët dëshiron të zgjohesh!
Dhe në mëngjez të ndahesh me një puthje
Të tundësh dorën, buzagaz, të iksh pa hequr mendjen
Dhe tërë ditën të prêsësh pa durim të vijë, mbrëmjen!
Sa shumë ata me të cilët, thjesht, jeton,
Pi kafen e mëngjezit, llafosesh qetë, a debaton,
Me të diku në ndonjë plazh të qëllosh pranë,
Dhe siç ësht e udhës të jesh tok në gaz, apo në zi
Por kjo e ndënjur bashkë nuk është hiç dashuri…
Poezinë e plotë e gjeni KËTU
